Jij
Je ligt in bed en denkt terug aan hoe je dag was en voelt je gefrustreerd. Je staat voor je gevoel op een kruispunt maar weet niet waar je heen moet. Hoe kan het toch dat je anderen altijd verteld dat in zichzelf moeten geloven en voor hun dromen moeten gaan maar zelf die eeuwige twijfelaar bent: is dit wat ik echt wil? Kan ik dit wel? Ben ik wel goed genoeg? Gek word je ervan want het kost veel energie en de gedachten stoppen nooit. Je vraag jezelf af: hoe kom ik van dat getwijfel af?
Je weet hoe jouw droomleven eruit zou zien maar betrapt jezelf er weer op dat je toch keuzes hebt gemaakt omdat het zo 'hoort' of omdat je denkt dat dit van je verwacht wordt. Je wil dit graag doorbreken maar waarom lukt dit steeds niet?
Op een verjaardag komt de gevreesde vraag: 'En wat doe jij?' Het liefst vermijd je deze vraag altijd want dit is je grootste struggle. Want wat zeg je dan? Zelf weet je eigenlijk ook niet precies wat je nu doet en wil doen dus komt het antwoord er altijd onhandig uit. Hoe fijn zou het zijn als je nou eens vol zelfvertrouwen en enthousiasme kan zeggen wat je doet en daar ook helemaal achter kan staan. Tot nu toe vraag jij je af of dit moment er ooit gaat komen.
Je vertelt een vriendin wat je wil doen en wil bereiken en begint enthousiast maar hoort jezelf halverwege zeggen: 'Ja ik mag ook niet klagen hoor, ik heb een prima leven!' Je kan uren praten over hoe je droomleven eruit ziet: doen waar je écht blij van wordt en daar ook lekker mee verdienen. Maar tegelijkertijd voelt het ondankbaar, verwend en hebberig om dit te willen. 'Moet ik niet gewoon blij zijn met wat ik heb in plaats van altijd meer te willen?'
Of dit anders kan?
